Benim ikinci minik kuzum yedi aylik oldu bile.
Cok cabuk geciyor zaman, hergun biraz daha buyuyor sanki.
Su halinde kalmasini istiyorum aslinda kuzumun. Oturup oyuncaklariyla oynayabiliyor. Heleki yanindaysaniz veya abisi yanindaysa epeyce oyalanabiliyor boylece. Bu da bana is yapma imkani sagliyor. Ufaktan kopru kurma calismalari da var. Yanlislikla kopru kurmussa birkac saniye kalip gobusunun ustune dusuyor, kaldigi yerden oynamaya devam ediyor.
Keyfi yerindeyse sesler cikarip konusmaya calisiyor kuzum. Bence ilk sozcugu "bebbee" esime gore baba demeye calisiyormus. Uzerine aliniyor hemen.
Keyifsiz gunlerden siyrilmak gerek degil mi hayat devam ediyor. Saglikla aldigimiz her nefese sukredip herseyin takdir-i ilahi oldugunu unutmamak gerek.
Kactim ben, kapanis raporlarim henuz bitmedi.
Corap cikarma konusunda cok usta oldugunu soylemis miydim:-)
Yerim ben o minik ayağı :)
ReplyDelete